เราใช้ชีวิตท่ามกลางอุดมคติของความสมบูรณ์แบบ ราวกับว่าหากมันไม่สมบูรณ์แบบแล้ว มันจะไม่ใช่ชีวิตที่มีค่า แท้จริงแล้วเราอาจไม่รู้อย่างแท้จริงด้วยซ้ำว่า’ความสมบูรณ์แบบ’นั้น มันหน้าตาเป็นเช่นไร

ถ้าเราทำงานแล้วงานนั้นเสร็จได้เต็มร้อยส่วนของความตั้งใจ อย่างนั้นคือความสมบูรณ์แบบของชีวิตหรือไม่ หรือการที่เรามีการงานที่ดี มีหน้ามีตา มีเงินเดือนเยอะ โบนัสงาม นั่นคือความสมบูรณ์แบบของชีวิตหรือไม่ หรือการที่เรามีชื่อเสียง มีคนยอมรับเรา ทั้งเพื่อน พ่อแม่ คนในครอบครัว นั่นคือความหมายของชีวิตที่สมบูรณ์แบบหรือไม่

มีสิ่งมีชีวิตใดบ้างที่คงอยู่ในความสมบูรณ์แบบ การมีชีวิตอยู่คือการอาศัยอยู่ในความสมบูรณ์แบบหรือแท้จริงแล้ว เรายังคงอยู่ได้ในฐานะสิ่งมีชีวิตอยู่ได้ ก็เพราะเราไม่สมบูรณ์แบบ และไขว่ขว้าดิ้นรนเพื่อไปสู่ความสมบูรณ์แบบที่ไม่มีอยู่จริง ความงามที่แท้จริงในธรรมชาติก่อกำเนิดขึ้นท่ามกลางความไม่สมบูรณ์แบบหรือความสมบูรณ์แบบกันแน่ นั่นเป็นสิ่งที่เราต้องพิจารณากันให้ลึกลงไปมากกว่าที่ตาเราเห็น มีใครบ้างที่เรารู้จักที่มีชีวิตที่สมบูรณ์แบบ มีความสำเร็จในชีวิตอย่างสมบูรณ์แบบ ถ้าคำตอบที่ได้คือไม่ที่อยู่ในมี นั่นหมายความความสมบูรณ์แบบนั้นไม่ได้มีอยู่จริง และเป็นเพียงอุดมคติที่เราสร้างขึ้นเพื่อให้เรามีเหตุผลสำหรับสิ่งที่ถูกและผิดในชีวิตเราเท่านั้น

เราสร้างตัวเราในฐานะความพยายามที่จะสมบูรณ์แบบ เพื่อเป็นเกราะป้องกันเราจากสิ่งอื่นๆที่เราคิดว่าเรากลัวที่อยู่รอบๆตัวเรา เกราะป้องกันนี้สร้างตัวเราขึ้นในฐานะ’ตัวตน’ของเราภายในอาณาเขตของเกราะป้องกันนั้น เราสร้างให้ตัวเองเป็นผู้ถูกและคนอื่นเป็นผู้ผิดไปโดยที่เราไม่ตั้งใจ เพียงเพราะเราต้องอาศัยเกราะนั้นเพื่อให้เราอยู่รอด แน่นอนเกราะป้องกันนั้นทำให้เราปลอดภัยและรู้สึกเข้มแข็ง ‘ฉันเป็นผู้ถูกเพราะฉันต้องการทำให้มันสมบูรณ์แบบ’ แน่นอน เราจะเป็นผู้ถูกตลอดเวลาและผู้อื่นจะเป็นผู้ผิดตลอดเวลา เพราะความสมบูรณ์แบบนั้นไม่เคยมีอยู่จริง

ในขณะเดียวกับความเข้มแข็งที่มันสร้างขึ้น เกราะป้องกันนั้น มันก็จะปิดกั้นเราจากผู้อื่นเช่นกัน ในเมื่อทุกคนที่เหลือนอกจากตัวเราเป็นผู้ผิดไปจนหมดสิ้นแล้ว จะมีใครอีกล่ะที่จะใกล้ชิดสนิทสนมกับเรา ใครอีกที่จะรักเรา เราต้องแลกความเข้มแข็งจอมปลอมที่คงอยู่เพราะเกราะป้องกันแห่งความถูกต้องของความสมบูรณ์แบบนั้นกับความรัก ความใกล้ชิดสนิทสนมกับคนรอบข้าง นำมาซึ่งความอ้างว้าง เดียวดาย และเงียบเหงาสุดขั้วหัวใจ

เราสามารถเข้มแข็งได้โดยไม่ต้องมีเกราะนั้น

และเราก็ไม่จำเป็นต้องเป็นคนที่สมบูรณ์แบบอะไรเลย

เพราะมันไม่มีความสมบูรณ์แบบนั้นที่คงอยู่อย่างแท้จริง

วินาทีที่เราปล่อยวางความสมบูรณ์แบบนั้นได้ เกราะที่หุ้มห่อตัวเราอย่างเหนียวแน่นจนหายใจไม่ออกนั้นก็จะหลุดร่วงไปโดยพลัน วินาทีนั้นเองที่เราจะสัมผัสกับอิสรภาพที่แท้จริงของชีวิต อิสรภาพที่แท้จริงของการเป็นมนุษย์ สัมผัสความรักที่แท้จริงที่อยู่รอบๆตัวเราอย่างมหาศาลและท่วมท้น สัมผัสความงดงามของทุกๆชีวิตบนโลกใบนี้ และได้รู้จักกับ’ตัวตน’ที่แท้จริงของเราในที่สุด

เพราะว่าเธอก็คือเธอ

และเขาก็คือเขา

ทุกคนเป็นแบบที่ทุกคนเป็น

ไม่มีใครเลยที่สมบูรณ์แบบ

และนั่นคือความสมบูรณ์แบบที่แท้จริงของมนุษย์

และนี่คือของขวัญสำหรับคุณที่เป็นแรงบันดาลใจของผมเสมอ