ถ้าจะปลูกต้นไม้ แค่มองเห็นว่าจะวางต้นไม้ไว้ตรงไหนที่มันชอบ แดด ลม ฝน พอเหมาะ และคอยรดน้ำใส่ปุ๋ยตามที่ชอบ มันก็งอกงามดี

ถ้าจะทำสวน ก็เลือกต้นไม้หลายๆอย่างมาวางให้เข้ากัน แต่ละต้นที่เลือกมา ก็อย่าให้แย่งอาหารกัน หรือโตสูงใหญ่จนบังแดดต้นเตี้ย หรือกิ่งใบร่วงมาโดนต้นมอนเสตร่าที่ใบใหญ่แต่บางที่อยู่ด้านใต้ แม้ว่าจะเป็นร่มเงาให้ แต่กิ่งเล็กๆที่ร่วงมา ก็ทำใบเสียหายเป็นรูได้ จะเป็นการฆ่ากันทางอ้อม

ตอนปลูกต้นไม้ใหม่ๆก็ไม่รู้หรอกครับ จะเอาสวยอย่างเดียว ต้นไม้จะวางตรงไหนก็คิดว่าแต่จะวางให้สวย ให้ได้ตามใจ คิดมักง่ายแค่รดน้ำใส่ปุ๋ยก็พอ ใบไหนไม่สวยก็ตัดทิ้ง ตายไปหลายต้นละครับ พอ ‘วาง’ ต้นไม้เป็นแค่อย่างเดียวนี่คือรอด สวนก็สวยงาม

พอเริ่มรอด ก็เริ่มคุยกับต้นไม้เป็น เขาก็จะเริ่มบอกเราเองว่า ต้องใส่ปุ๋ยละนะ ต้องฉีดยาละนะ หรือฉันร้อนไป แดดแรงไป ช่วยหาที่วางใหม่ให้ฉันหน่อย ถ้าเราคุยกับต้นไม้ได้ ก็แทบไม่ต้องไปคุยผ่านโซเชียลที่ไหนละครับ มันจอกแจกจอแจทั้งวัน คุยกับต้นไม้ได้ สวนของเราก็สวยงาม

เตือนคนปลูกใหม่ เขาก็ไม่เชื่อหรอกนะครับ เขาเชื่อปุ๋ย เชื่อสารเคมี เชื่อตัวเขาเป็นใหญ่ บอกให้ฟังต้นไม้พูดเขาก็ว่าเราบ้า บอกให้ไปหาคำตอบในยูทูปสิลุง ตัดใบเหลืองจนโกร๋นไม่เป็นฟอร์ม เพราะกลัวจะดูไม่ดี เดี๋ยวเขาว่าปลูกต้นไม้ไม่เป็น ของแบบนี้มันสอนกันไม่ได้นะครับ เพราะคนเรียนไม่ยอมฟัง ก็ต้องปล่อยให้ต้นไม้ของเขามันตายไป เขาก็ไม่เดือดร้อนหรอกครับ มีเงินเขาก็ไปซื้อเอาใหม่

แต่พอเราคุยกับต้นไม้ได้ มันก็จะเริ่มผูกพัน การดูแลกิ่งใบรดน้ำ ก็กลายเป็นการแสดงความรักให้กันไป กลายเป็นความสุขจนไม่สนแล้วว่า ไอ้หนุ่มที่เราสอนให้ปลูกต้นไม้นั่น มันจะฟังเราไม้ ต้นไม้เขาจะเป็นตายร้ายดียังไงก็ช่างเขา เรามีสวนของเรา เราก็ดูแลสวนของเรา เขตแดนมันใกล้กันก็แบ่งแยกให้เรียบร้อยชัดเจน เวลาจะเอาต้นไม้ไปขาย ก็ตั้งหน้าร้านต่อกันได้ แต่ต้นไม้เขาตายก็เรื่องของเขา เขาจะไปโพสดราม่าอะไรก็ไม่เกี่ยวกับเรา

เราแค่อยู่ในสวนของเรา เราก็มีความสุขละครับ