เมื่อวานได้เจอรุ่นน้องท่านหนึ่ง เดินเข้ามาถามว่า รู้สึกอย่างไรบ้างที่ตอนนี้เข้ามาเล่นการเมืองเต็มตัว

ก็รู้สึกตกใจนิดหน่อย

ตอบเขากลับไปว่าชีวิตนี้พึงพอใจกับการเป็นสถาปนิกมาก และยังไม่เคยคิดจะเข้าไปเล่นการเมือง ที่ทำอยู่ในสิ่งที่ทำเพราะมองเห็นภาพในอนาคตชัดเจน ถ้าประเทศนี้ถูกปล่อยให้บริหารจัดการแบบที่เป็นอยู่ คนไร้ความสามารถเข้ามาบริหารประเทศ ไม่ใช่ด้วยประโยชน์ของประชาชนแต่เพื่อประโยชน์ตนและพวกพ้อง การหักหาญน้ำใจประชาชนโดยใช้กำลังทหารเข้าปกครอง แล้วสุดท้ายก็ปกครองไม่เป็น ทำเศรษฐกิจล่มสลาย ไม่นานนักอาชีพสถาปนิกที่ผมรัก ก็ต้องล่มสลายไปด้วย การเผชิญหน้ากับองคาพยพของคอรัปชั่นในสมัย คสช. ของผม ที่หยั่งรากลึกลงไปในองค์กรวิชาชีพจนพังพินาศ เป็นจุดพลิกผันที่ทำให้ผมต้องหันกลับมามองในฐานะบริบทของวิชาชีพอย่างจริงจังขึ้น

เราสามารถเลือกที่จะลอยตัวอยู่บนพายุแห่งความหายนะนี้ก็ได้ แล้วก็เคลื่อนตัวไปบนผิวน้ำแห่งคอรัปชั่น แล้วแต่ว่าคลื่นนัดจะซัดเราไปทางใด เราก็ทำตัวเป็นขอนไม้แห้งที่ตายซากแล้วก็ลอยไปตามคลื่นนั้น หรือเราจะเป็นเรือเดินสมุทรลำใหญ่ที่จะฝ่าเหวคลื่นของเผด็จการคอรัปชั่น แล้วพาตนเองไปสู่จุดหมายที่มุ่งหวัง ทั้งสองทางเลือกไม่มีสิ่งใดผิด แต่ก็อยากทำในวิธีที่เราจะไม่เสียใจเมื่อได้ตัดสินใจไปแล้ว

การฝ่าคลื่นลมและมหาสมุทรที่แปรปรวนนั้น ย่อมเป็นเหตุให้เกิดคำถามและการท้าทายสารพัน แต่นาวาลำใหญ่นั้นก็จะพาผู้คนจำนวนมากข้ามผืนน้ำนั้นไปด้วยกัน ดีกว่ากลายเป็นขอนไม้ลอยน้ำที่เคลื่อนตัวเพื่อรอความตายส่วนบุคคลไปอีกวัน สุดท้ายพวกเราทุกคนก็ต้องตาย ในวัฏฏะที่ปฏิเสธไม่ได้ การเลือกที่จะตายแบบไหนก็ดูเหมือนเป็นสิ่งเดียวที่เราสามารถเลือกได้ในวัฏจักรนั้น

ผมไม่ได้มีความทะเยอทะยานทางการเมืองเลย ไม่ต้องกังวล ผมมีความปรารถนาเดียวในสิ่งที่ผมทำ คือสามารถได้พาคนที่ผมรัก คนที่ผมเคารพ ไปกินก๋วยเตี๋ยวเนื้อด้วยกันได้เมื่อใจปราถนา เมื่อประเทศนี้กลับมาเป็นประชาธิปไตยและเศรษฐกิจกลับมารุ่งเรืองอีกครั้ง ผมก็จะยินดีเป็นอย่างมากที่จะได้กลับไปขีดเขียนแบบในวิธีที่ผมเพลิดเพลิน ปลูกต้นไม้ เลี้ยงแมว ไปจนกว่าลมหายใจสุดท้ายจะจางไปในรุ่งอรุณแห่งความหวัง