เรามักคุ้นเคยในการตัดสิน ว่าสิ่งนี้ผิดและสิ่งนั่นถูก หรือ คนนี้ดีและคนนั้นเลว โดยที่ไม่รู้สึกตัวเลยว่า การตัดสินว่าสิ่งใดหรือคนใดถูกผิด ดีเลว นั้น ไม่ได้มีคุณค่าอะไรมากกว่าการกดให้สิ่งนั้นหรือคนนั้นให้ต่ำลงกว่าเราเมื่อเราบอกว่าผิดหรือเลว เพียงเพื่อให้เรารู้สึกว่าตัวเราเป็นผู้ถูกหรือดีขึ้น หรือเป็นเพียงการยกตัวเราให้สูงขึ้น จากที่ที่เราคิดว่าเราด้อยกว่า หรือไร้ค่าเมื่อเทียบกับสิ่งนั้น หรือผู้คนเหล่านั้น แค่นั้นเอง

เบื้องหลังของการตัดสินว่าคนอื่นเลว มาจากความคิดที่เรานั้นคิดไปเองว่าเราด้อยค่า เราจึงนินทา ตำหนิติเตียนผู้อื่น เพื่อให้เขาด้อยค่าลง กดเขาให้ต่ำลง เพื่อที่เราจะได้สูงขึ้นอีกนิด

ผู้ที่ไม่ได้สนใจในความด้อยค่าของตัวเองหรือผู้อื่น จะมองว่าสถานการณ์นั้นหรือผู้คนเหล่านั้น ‘ใช้การได้ (works)’ หรือ ‘ใช้การไม่ได้ (not works)’ มากกว่า และถ้าสิ่งใดใช้การไม่ได้ เขาก็จะมองหาสิ่งที่ ‘ขาดหายไป (missings)’ เพื่อนำมาเติมเต็มให้คนนั้นหรือสถานการณ์นั้นกลับมาใช้การได้ และมองหา ‘ความเป็นไปได้ใหม่ (possibilities)’ จากผู้คนและสถานการณ์เหล่านั้น

ในโลกของการสร้างผลลัพธ์ ไม่มีสิ่งใดที่ดีหรือเลว ถูกหรือผิด อย่างถาวร ทุกอย่างย่อมมีแต่สิ่งที่ใช้การได้ และใช้การไม่ได้ในช่วงเวลาหนึ่งเท่านั้น หากเรามองโลกที่อยู่รอบตัวเราในวิธีที่อนุญาตให้ผู้คนและสถานการณ์สร้างผลลัพธ์ให้เรา ผลลัพธ์ก็จะเกิดกับเราเช่นนั้น