ความรู้สึกเวลากำลังจะหายใจไม่ออกตายมันเป็นแบบนี้นั่นเอง

ไม่ว่าจะตะเกียกตะกายแค่ไหน อากาศที่หายใจเข้าไปได้มันก็น้อยลงทุกที สายตาก็เริ่มมืดมัวลงไปทีละน้อย และยิ่งมากเท่าไหร่ที่พยายามจะหายใจเข้าไปให้มากขึ้นก็รู้สึกว่าเหนื่อยมากขึ้น และหายใจไม่ออกมากขึ้น 

หันไปทางไหน มันก็ดูเหมือนจะเป็นไปไม่ได้ที่จะมีชีวิตรอด

แสงสว่างตรงหน้ามันก็เริ่มหรี่ลงทีละน้อย หันไปคว้าใครซักคนรอบข้าง ก็พบว่าเราอยู่ท่ามกลางกระแสน้ำลึกที่เชี่ยวกราก ในแบบที่ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้ ได้แต่มองเหลียวมาด้วยสายตาที่เวทนา มีแต่เราและเราเท่านั้นที่ต้องการจะมีชีวิตอยู่รอด และต้องทำทุกอย่างเพื่อให้เรามีชีวิตที่อยู่รอด

มีแต่เราเท่านั้นจริงๆ

และเราสำลักน้ำครั้งแล้วครั้งเล่า มากครั้งจนคิดว่ามันแทบจะเป็นไปได้ที่เราจะมีชีวิตต่อไปแม้เพียงอีกไม่กี่เสี้ยววินาที มากจนแทบจะลืมไปเลยว่าเคยหายใจ เคยมีอากาศบริสุทธิ์อยู่เต็มปอด แบบสดชื่นและผ่อนคลาย

เราหยุดนิ่งเพียงวินาทีเดียว ร่างกายคนถูกกระชากลงไปอยู่ใต้สายน้ำอันเย็นยะเยือกนั้น สิ่งเดียวที่ทำได้ก็คือการตะกายไปให้สุดชีวิต มือก็จ้วงน้ำ ตีนก็ถีบน้ำ และทำไปเรื่อยๆโดยไม่หยุด 

ไม่ว่าจะมีความหวังมากน้อยแค่ไหนก็ตาม