ตอนที่เริ่มเขียนนี้ผมนั่งอยู่ในโรงพักที่สน.คลองสาน เพิ่งเสร็จจากการพิมพ์ลายนิ้วมือผู้ต้องหา ล้างมือเสร็จเรียบร้อย
ผมโดนแจ้งข้อหาว่าเปิดร้านอาหารโดนไม่มีใบอนุญาตครับ

 เรื่องตลกก็คือว่าผมมีใบอนุญาตนี่เรียบร้อยมาตั้งแต่เปิดร้าน แต่ตอนผมมาทำที่นั่งเพิ่ม (ซึ่งเป็นร้านเดียวกัน) ไม่ทราบจริงๆว่าต้องขออนุญาตเปิดเพิ่มอีกร้านนึง ทั้งๆที่เจ้าของร้านเป็นบริษัทเดียวกันแท้ๆ 
ผมก็ไม่ได้นิ่งนอนใจครับ รับดำเนินการตามคำสั่ง ก็ปรากฏว่ามาติดที่การขออนุญาตก่อสร้างในตอนนั้น ยังไม่เรียบร้อย เพราะเอกสารที่ต้องไปคัดมาจากทางเขตเพื่อมาประกอบการยื่นนั่น ทางโยธาเขตหาไม่เจอเอง ก็เลยผ่อนผันการยื่นขออนุญาตก่อสร้างมาให้ระยะหนึ่ง แต่การขออนุญาตเปิดร้านอาหารนั้นเป็นเรื่องของฝ่ายสิ่งแวดล้อม คนละฝ่ายกัน พอเราไปบอกทางสิ่งแวดล้อมว่าใบอนุญาตก่อสร้างยังไม่ได้เพราะโยธาเขตหาเอกสารไม่เจอ สิ่งแวดล้อมก็เลยไม่ออกใบอนุญาตเปิดร้านอาหารให้ เรื่องมันก็ล่วงเลยล่าช้ามาจนเปิดร้านไปแล้วซักพัก ก็ยังไม่เรียบร้อยซักที 
ก็มาตอนที่ผมไปออกทีวี โพสเฟสบุคเรื่องทางเลียบแม่น้ำกับวิมานพระอินทร์นี่แหละครับ ที่มีคำสั่งตรงมาจากอดีตปลัดกทม.ที่เพิ่งเกษียณไป ตัวตั้งตัวตีในการสร้างถนนในแม่น้ำ 14 กิโลเมตร ส่งตรงมาที่เขตคลองสานให้ปิดร้านอาหารผมในวันรุ่งขึ้นหลังจรกที่ผมไปให้สัมภาษณ์ในรายการทีวี 
มันช่างบังเอิญดีเหลือเกินครับ จังหวะเวลา
ทางตำรวจและเขตโยธาก็พยายามช่วยกันเต็มที่ จนกระทั่งได้ใบอนุญาตทุกสิ่งครบในเวลาต่อมา แต่คดีในส่วนที่เปิดร้านมาก่อนนี้โดยไม่มีใบอนุญาตก็ต้องดำเนินต่อไป จนมาถึงโดนเปรียบเทียบปรับในเช้าวันนี้ 
เป็นโอกาสอันดีในการเข้ามานั่งในโรงพัก ดูการทำงานของเจ้าหน้าที่ตำรวจ แม้ว่าผมจะเคยถูกรีดไถมาจากสน. อื่นบ้างในการจัดงานในพื้นที่ต่างๆ แต่ สน.ปากคลองสานนี่ก็ยังเป็นสน.เล็กๆที่เป็นมิตร ผมไม่เคยต้องจ่ายเงินเพื่อทำธุรกิจในพื้นที่นี้เลย ตำรวจก็ดูแลเราเป็นอย่างดี เราก็มีไมตรีหาของใช้ สิ่งอำนวยสะดวกมาสนับสนุนกิจกรรมของตำรวจบ้างเป็นครั้งคราว ดูจากสภาพความเป็นอยู่ของตำรวจสน.เล็กๆแล้วบางทีก็สงสาร คนที่ต้องทำงานหนักเพื่อรักษากฎหมาย อย่างน้อยก็ทำให้ปลอดโจรขโมยวิ่งราว แต่ก็ต้องทำงานในสถานที่อุดอู้ เครื่องมือเครื่องใช้ไม่ค่อยมี เห็นแล้วก็เหนื่อยใจแทน เหลือบตาไปเห็นข่าวบนหน้าหนังสือพิมพ์ที่วางอยู่ข้างๆพาดหัวการซื้อเครื่องบินรบของทหารอีก 8 พันล้านบาทแล้วก็รู้สึกย้อนแยงดีพิลึก เพลียจิต
ชีวิตเช้านี้ของผมก็ดำเนินมาจบที่ศาลแขวงธนบุรีเพื่อรอเปรียบเทียบปรับ มีผู้คนชั้นกลางค่อนข้างต่ำอย่างผมนั่งรอเรียงรายอยู่ในศาลมากมาย คนที่เอาเงินมาให้รัฐด้วยเหตุต่างๆกันก็ต้องนั่งรอกันอย่างไม่มีอนาคต หรือเป็นเพราะว่าพวกเขาทำผิด การทำให้ต้องรอเสียเวลานี่ก็เป็นเสมือนการลงโทษ กักขัง ในอีกรูปแบบหนึ่งที่คนไทยยอมรับได้ เสียดายว่าถ้ากระบวนการในการเปรียบเทียบปรับทำได้อย่างมีประสิทธิภาพ จ่ายค่าปรับได้รวดเร็ว ก็คงมีคนยอมจ่ายค่าปรับในเรื่องต่างๆเยอะขึ้น และรัฐก็คงมีรายได้เยอะขึ้น
หรือเขาอาจจะคิดว่า ทำให้มันลำบากแหละดีแล้ว มันจะได้หลาบจำ ไม่ทำผิดอีก
สามปีผ่านไป รัฐบาลคงได้ทำการปฏิรูปประเทศไทยไปอย่างมหาศาลในด้านที่ผมยังมองไม่เห็น สน.ปากคลองสานที่ยังอึดอัดเหมือนเดิม การทำงานของศาลแขวงที่ล่าช้าไม่แตกต่างไป เศรษฐกิจที่ย่ำแย่ที่สุดในรอบ 10 ปีที่ผ่านมา หรือมันน่าจะเป็นการปฏิรูปเรื่องยุทโธปกรณ์ ของกองทัพเป็นแน่แท้ เพราะเรามีความก้าวหน้าทางยุทธปัจจัยแบบก้าวกระโดด ทั้งเรือดำน้ำ รถถัง เครื่องบินใหม่ ครบทุกเหล่าทัพ รวมทั้งการปฏิรูปทางด้านสาธารณูปโภค ถนนในแม่น้ำที่อาจจะไม่มีใครใช้ และรถไฟความเร็วสูงปานกลาง ที่วิ่งแทบตายไปจอดแค่โคราช แลกกับงบประมาณที่ใช้ที่จะทำให้คนไทยเป็นหนี้เพิ่มคนละเกือบสองพันบาทกันถ้วนหน้า เป็นการปฏิรูปที่คนจนลำบากมากขึ้นในการรักษาพยาบาล และก็เป็นความผิดของพวกเขาเองที่ดันต้องกรีดยางมาเลี้ยงชีพจนยางล้นตลาดและราคาตก ควรจะมาเป็นทหารกันให้หมดจะได้มีชีวิตที่ดีกว่านี้
ผมก็ยังคงนั่งรอต่อไปบนเก้าอี้พลาสติกเก่าๆอย่างไม่รู้อนาคตว่าต้องรอไปถึงเมื่อไหร่ เพียงเพราะต้องการมาจ่ายค่าปรับอย่างถูกต้องในความผิดที่เลือกแล้วว่าจะรับผิดชอบในฐานะพลเมือง แม้ว่าจะเป็นสถานการณ์ที่เต็มไปด้วยข้อจำกัดที่น่าอึดอัดในการทำธุรกิจ ผมได้แต่หายใจให้ลึกที่สุด สูดดมอากาศที่เต็มไปด้วยการปฏิรูปที่สิ้นหวังนี้อย่างลึกสุดปอดด้วยหัวใจที่เข้มแข็ง นั่งอยู่ท่ามกลางผู้ต้องหาหลายคนที่มีกุญแจมือคล้องแขนเสียงดังกรุ๋งกริ๋ง และพลางก็สวดมนต์เพื่อให้ประเทศชาติรอดพ้นจากการปฏิรูปนี้ไปโดยเร็ววัน เพื่อที่ประเทศไทยจะได้เริ่มเจริญก้าวหน้ากันจริงๆเสียที