ความกลัวที่อยู่ลึกๆของความเป็นมนุษย์ (Deepest Fear)

ถ้าเราเฝ้าถามตัวเราเองว่า ชั้นจะเป็นใครที่ปราดเปรื่อง เริ่ดหรู มีพรสวรรค์และก็ยอดเยี่ยม 

ที่จริงแล้วคุณไม่ได้เป็นสิ่งใด 

การเล่นแบบเล็กๆของคุณมันไม่สามารถช่วยโลกได้ มันไม่มีหรอกการบรรลุในความหวาดกลัว เพื่อที่คนอื่นจะได้ไม่รู้สึกไม่มั่นคงเวลาเค้าอยู่ไกล้คุณ 

เราเกิดมาเพื่อสร้างความแตกต่างเพื่อสร้างความรุ่งโรจน์ซึ่งมีอยู่ในเราให้ประจักษ์แจ้ง มันไม่ใช่มีแค่ในเราบางคน มันมีในเราทุกคน และเมื่อเราปล่อยให้่มันมีในเราทุกคน และเมื่อเราปล่อยให้แสงของเราเปล่งประกายโดยไม่รู้ตัว เราได้อนุญาติให้ผู้อื่นได้ทำในสิ่งเดียวกัน เมื่อเราปลดปล่อยจากความกลัวของเรา การปรากฏของเรา ได้ปลดปล่อยผู้อื่นโดยอัตโนมัติ

สิ่งที่มนุษย์กลัวที่สุดก็คือสิ่งที่เราไม่รู้ (unknown) และสิ่งที่เราไม่รู้จริงๆก็คือเราไม่รู้ว่าเรา ‘สามารถ’ เราทุกคนเป็นดาวฤกษ์ที่จรัสแสงในตัวเองอย่างเจิดจ้า และเราก็กลัวที่จะสัมผัสตรงนั้น เและไม่ยอมให้เรา ‘สามารถ’

เราจะปราศจากซึ่งความกลัวได้ ก็เมื่อยอมรับในสิ่งที่ไม่รู้ และสิ่งที่ไม่รู้ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดก็คือ เราไม่รู้ว่าเราน่ะ ‘สามารถ’ เอาชนะมันและยอมรับว่าเรา ‘สามารถ’ และเปล่งประกายจรัสแสงดุจดาวฤกษ์ เมื่อนั่นความกลัวก็จะหมดไปจากหัวใจเรา

สิ่งที่เราหวาดกลัว จริงๆ มันไม่ใช่ด้านมืดของเรา มันเป็นด้านสว่างของเรา เราเผชิญกับความยอดเยี่ยม ยิ่งใหญ่ของตัวเราเอง อันนั้นมันคือสิ่งที่มนุษย์ Confront จริงๆ อันนั้นคือ Deepest Fear เป็นความกลัวที่อยู่ลึกๆเลยของความเป็นมนุษย์